Vraag:
Ik leed onder de influisteringen van de duivel, maar met de wil van Allah ben ik hiervan afgekomen. Echter heb ik nu last van influisteringen tijdens het gebed waardoor ik me niet kan concentreren. Ik zoek mijn toevlucht tot Allah hiertegen en probeer ertegen te vechten, maar het lukt me niet. Het probleem is dat mijn Imaan vermindert en ik hierdoor minder goede daden verricht.
Antwoord:
Tot de tekenen van oprechtheid van de dienaar behoort dat hij bij zichzelf te rade gaat over zijn eigen toestand, daden en ingevingen. De rekenschap op Dag Des Oordeels is zwaar en de Oordeler (verheven is hij) is Alziend. Hij kent het verraad van de ogen en wat de harten verbergen.
Wij begaan echter een fout wanneer wij denken dat het leven van het hart een gemakkelijke kwestie is en dat we dit op elk moment en met welke middel dan ook kunnen verwezenlijken. Als dat wel zo zou zijn, dan zouden er geen gradaties in het Paradijs zijn en ook niet in de Hel. De mensen zouden niet verschillen in Imaan en de Engelen zouden ons in de straten begroeten.
Ieder van ons kent zijn zwakheden en de plekken van uitglijders in zijn hart. En ieder van ons weet ook wanneer zijn Imaan vermindert. Wanneer wij aanvoelen dat de overtuiging in onze harten begint te minderen zwoegen we, streven we en struikelen we zo nu en dan. We maken ons daarbij afhankelijk van de Genade, Goedheid en de Genegenheid van Allah. Het is niet te wijten aan onze waarde of positie, maar aan Zijn ruime vrijgevigheid en Hij is dichter bij ons dan onze halsslagader. Hij is op de hoogte van onze sterke en zwakke punten, onze fouten en onwetendheid. Hij zweert bij Zijn Tekenen zeggende (interpretatie van de betekenis):
“Ik zweer bij de Dag der Opstanding. En ik zweer bij de (zichzelf) verwijtende ziel.”
(soerat al-Qiyaamah: 1-2)
Al-Hafid Ibn Kathir heeft gezegd: “Wat betreft de verwijtende ziel: Qorrah Ibn Khaaled heeft gezegd dat Al Hasan al Basri over dit vers heeft gezegd: “Voorwaar! De ware gelovige zie je zichzelf altijd verwijten: ‘Wat wilde ik daarmee zeggen?’ ‘Wat beoogde ik met het eten dat ik heb genuttigd?’ ‘Wat zei ik in mezelf?’ Wat betreft de zondaar, hij gaat verder zonder zichzelf te verwijten.”
Realiseer je dat je nooit de volledige rust zal vinden in dit wereldse leven. Je zal altijd blijven lijden onder de influisteringen van de duivel. Aanvaarding en rekenen op de beloning van Allah is de eerste stap richting genezing. Op deze manier bevrijdt de ziel zich van het gevoel dat zij als enige lijdt en dat zij vreemd is ten opzichte van andere mensen. Dit betekent echter niet dat men zich erbij neer moet leggen en geen grootse doelen meer moet nastreven.
Het streven naar meer concentratie tijdens de aanbiddingen is volgens de geleerden een verplichting. Allah zegt (interpretatie van de betekenis):
“En zij, die naar Ons streven, Wij zullen hen zeker op Onze wegen leiden. Voorwaar, Allah is met hen die goed doen.”
(soerat al-cAnkaboet: 69)
En Hij heeft ook gezegd (interpretatie van de betekenis):
“O jullie die geloven, wees geduldig en standvastig, sluit de rijen en vreest Allah. Hopelijk zullen jullie welslagen.”
(soerat Aali-cImraan:200)
De gelovige die in deze Heilige Verzen gelooft zal niet getroffen worden door wanhoop wat betreft het behalen van datgene wat Allah heeft beloofd. Het belangrijkste is het volgen van het juiste pad naar Allah en het treffen van de juiste middelen om concentratie en rust te verkrijgen. Als hij daarmee zijn doelen bereikt, dan mag hij zichzelf gelukkig prijzen. Zo niet dan krijgt hij hoe dan ook zijn beloning voor zijn geduld. Zoals de Verhevene zegt (interpretatie van de betekenis):
“Voor hen, die in dit leven goed doen, is het goede. En de aarde van Allah is uitgestrekt. Voorwaar, aan de standvastigen zal hun beloning zonder berekening worden uitbetaald.”
(soerat az-Zoemar: 10)
Imam Gazzalli heeft gezegd: “Er zijn een aantal zaken die zich in het gebed kunnen voordoen waardoor de concentratie verdwijnt. Men kan dit verhelpen door het bevechten van deze zaken en dit kan alleen door het bevechten van de oorzaken. Degene die verdronken is in de beslommeringen van dit wereldse leven, zijn gedachten zullen zich niet beperken tot één zaak. In dit geval dient men zijn ziel te dwingen om hetgeen te begrijpen dat tijdens het gebed gereciteerd wordt. Men kan steun zoeken door een goede voorbereiding te treffen voor het gebed. Zo kan men het hiernamaals gedenken en de grootheid van de toestand waarin hij zich dan bevindt op dat moment. Men dient tevens zijn hart te legen van de zaken die hem bezighouden alvorens hij aanvangt met het gebed.
Als hij door middel van de voorgenoemde zaken nog niet tot rust komt dan moet hij het probleem bij de wortels aanpakken. Hij moet zijn ziel straffen door zich af te wenden van de zaken die hem bezighouden. Alles wat hem bezighoudt tijdens zijn gebed is tegen zijn geloof. De Profeet (vrede zij met hem) trok op een dag een gestreept gewaad aan dat hij van Aboe Jahm heeft gekregen. Na het gebed heeft de Profeet (vrede zij met hem) het gewaad uitgetrokken en zei : ‘Geef deze terug aan Aboe Jahm, het heeft mij tijdens het gebed beziggehouden en breng mij in ruil daarvoor een ongestreept gewaad van hem.’
Op een dag preekte de Profeet op de minbar terwijl hij een ring om had. Op een gegeven moment gooide hij deze weg en zei:‘ Deze heeft mij beziggehouden, ik keek ernaar en vervolgens naar jullie.’
Wie zich stort op het wereldse leven en deze niet gebruikt om het hiernamaals te dienen, laat hem dan niet denken dat hij de zoetigheid van het gebed zal proeven. Wie tevreden is met het wereldse leven zal niet tevreden zijn met het aanbidden van Allah.
Als men vrede heeft met het wereldse leven, dan zal hij zich ook alleen daarmee bezighouden. Desondanks moet men deze strijd nooit op te geven en moet hij steeds zijn hart laten terugkeren tot het gebed.”
Gebaseerd op een fatwa van Islamqa.com