Ik nam het besluit om deze conferentie in Islamitische klederdracht bij te wonen. Toen ik aankwam en de conferentieruimte binnentrad zag ik een Arabische arts. Ik besloot naast hem te gaan zitten. Hij zei tegen mij: “Ga je beter omkleden, zet ons niet voor schut bij de anderen.” Waarop ik zweeg. De conferentie ging van start en nadat twee uren verstreken waren, was het tijd voor het middaggebed. Ik verontschuldigde mijzelf en stond op om het gebed te verrichten. Mijn vertoning hield de gemoederen bezig.
Later brak het namiddaggebed aan en stond ik weer op om het gebed te verrichten. Tijdens het gebed merkte ik dat een persoon naast mij meebad en aan het huilen was. Toen ik klaar was met het gebed, bleek de man die meebad de Arabische arts te zijn. Hij veegde zijn tranen en zei: “Dit is mijn eerste gebed sinds veertig jaar.” Ik verbaasde mij hier zeer over. De man voegde eraan toe: “Ik ben veertig jaar geleden naar Amerika gekomen. Ik heb zelfs de Amerikaanse nationaliteit. Maar ik heb in al die tijd niet één keer geknield voor Allah. Toen ik jou het middaggebed zag verrichten, herinnerde jij mij aan de Islam die ik was vergeten. Ik zei tegen mijzelf: ,,Als deze jongenman nogmaals opstaat om het gebed te verrichten dan zal ik meebidden. Moge Allah jou daarom belonen met het beste.”
Drie dagen verstreken en de conferentie duurde voort. Ik hoopte dat iemand mij iets over de Islam zou vragen, maar tevergeefs. Tijdens het afscheidsfeest werd mij gevraagd naar de reden waarom ik geen dokterskleding droeg. Ik dankte hen voor hun interesse en zei: “Dit is onze klederdracht en ik bevind mij niet in het ziekenhuis.” Ik wilde gelijk de gelegenheid aangrijpen om hen uit te nodigen naar de Islam, maar helaas merkte de voorzitter van de conferentie op dat de tijd erop zat. Op dat moment dacht ik bij mijzelf: “Hoe kan ik de aanwezigen aan het denken zetten.” Daarom zei ik, voordat ik ging zitten: “Een conferentie die miljoenen heeft gekost met als doel het menselijke lichaam te bestuderen, maar wat is überhaupt de reden waarom dit lichaam is geschapen?” Ik glimlachte en wilde weglopen waarna de voorzitter de verbijstering bij de anderen opmerkte en mij toestemming gaf om verder te gaan. Ik vertelde over de Islam, de waarheid, de eindbestemming en het doel van dit leven. Toen ik klaar was stonden vier vrouwelijke artsen op en maakten hun verlangen bekend de Islam te willen omarmen.