Salaam aleykom,
Ik zou mijn verhaal naar u toe mailen, hoe het is gekomen dat ik nu een bekeerling ben.
Ik dacht altijd dat ik goed bezig was met het geloof.
Mijn vader is Indonesische, en mijn moeder een Hollandse vrouw.
Ik ging altijd met mijn vader naar de Pinkstergemeente, een kerk zonder beelden, wel een live-band. Er is altijd gospelmuziek.
Toen mijn vader kwam te overlijden op 16-05-2012, ben ik nog 2 keer naar de kerk gegaan, maar kon niet meer mijn rust daar vinden. En het voelde niet compleet, ik ben niet het geloof verloren, maar had wel meer vragen, en ik stond niet meer echt stil bij mijn geloof.
Mijn broertje is 01-02-2016 overleden, een maand voor zijn dood (op zijn sterfbed) vertelde hij mij pas dat hij zich had bekeerd tot de Islam.
Ik had wel de Koran gezien in zijn huis, en hij zei weleens dat hij naar de moskee ging, maar ik heb nooit aan hem iets gevraagd.
Ik ben wel zijn oudere zus, maar uit respect stelde ik nooit vragen aan hem. Een stukje opvoeding denk ik dat het is. Je mag niet vragen waarom doe je dit of dat, of waar ga je naartoe of waarom. Nee, hij zegt iets en dat is het.
Toen hij mij vertelde dat hij moslim was geworden, heeft hij mij gezegd dat als hij is overleden, dat ik zijn Koran mocht hebben en dat ik erin moest gaan lezen.
Hij wist mijn verhaal en hij wist dat ik zoekende bleef. En hij heeft mij de Koran gegeven. Nu ben ik op 03-04-2016 bekeerd. Ik heb een hoop te leren, maar ik voel dat ik Allah gevonden heb.
Dit is mijn verhaal.
Ingezonden stuk