De tweede verwarring: Een persoon wordt bestraft voor het verrichten van zondes. Hoe kan een persoon gestraft worden om iets dat is voorbeschikt? Een persoon kan zich immers niet ontdoen van wat al is voorbeschikt.
Het eerste antwoord: Wanneer dit wordt gezegd kan men ook zeggen dat een persoon wordt beloond voor het verrichten van goede daden. Hoe is het dan mogelijk dat een persoon beloond wordt, terwijl dit al voorbeschikt is voor hem? Een persoon kan immers niet ontkomen aan zijn Voorbeschikking.
Het is niet rechtvaardig om de Voorbeschikking als motief te gebruiken in geval van zonden en dit motief achterwege te laten in geval van goede daden.
Het tweede antwoord: Allah, de Verhevene, heeft bovenstaand excuus in de Koran ontkracht en geschaard onder het spreken zonder kennis. Hij, de Verhevene, zegt (interpretatie van de betekenis):
“Degene die deelgenoten (aan Allah) toekennen, zullen zeggen: “Als Allah het had gewild, dan hadden noch wij, noch onze voorvaderen, deelgenoten (aan Hem) toegekend. En wij zouden niets (tegen Zijn Wil in) verboden hebben.” Zo verloochenden ook degenen vóór hen (de Boodschap), totdat zij Onze Bestraffing proefden. Zeg: “Beschikken jullie over kennis die jullie aan ons bekend kunnen maken? Jullie volgen niets anders dan vermoedens en jullie vertellen niets anders dan leugens.”
(Soerat al-Anʿaam: 148)
Allah geeft middels dit vers te kennen dat degenen die de Voorbeschikking als excuus gebruiken om deelgenoten aan Allah toe te kennen voorgangers hierin hebben gehad. Zij hebben net als hun voorgangers (de Boodschap) verloochend en hebben hierin volhard, totdat zij uiteindelijk de Bestraffing van Allah proefden. Zou hun excuus aanvaardbaar zijn, dan had Allah hen niet bestraft. Tevens droeg Allah zijn Profeet Mohammed (vrede zij met hem) op om hen uit te dagen om met een bewijs te komen voor de correctheid van hun motief. Hij, de Verhevene, geeft vervolgens aan dat zij hier geen bewijs voor hadden.
Het derde antwoord: De Voorbeschikking is een verborgen geheim dat alleen Allah kent, totdat deze uiteindelijk geschiedt. Hoe kan een zondaar dan weten dat Allah een zonde voor hem heeft voorbeschikt om deze dan vervolgens te verrichten? Is het dan niet mogelijk dat er een goede daad voor hem voorgeschreven stond? Waarom verricht hij in plaats van een zonde dan geen goede daad en zegt hij: “Allah heeft het voor mij voorgeschreven dat ik Hem gehoorzaam”?
Het vierde antwoord: Allah, de Verhevene, heeft de mens bevoorrecht door hem een verstand en begrip te schenken. Tevens heeft Hij Boeken neergezonden en Boodschappers gestuurd. Ook heeft hij voor hen het goede van het slechte onderscheiden. Daarnaast heeft Hij de mens een wil en kracht gegeven, waarmee de mens één van beide wegen kan bewandelen. Waarom kiest de zondaar dan het nadelige pad en niet het winstgevende pad?
Als deze zondaar op reis zou willen gaan naar een land waar twee wegen naar leiden; een weg die gemakkelijk en veilig is en een weg die moeilijk en onveilig is, dan zou hij ongetwijfeld kiezen voor de weg die gemakkelijk en veilig is. Hij zal niet kiezen voor de moeilijke weg die onveilig is en vervolgens als excuus aanhalen dat Allah dit voor hem heeft voorgeschreven. Als hij toch voor de onveilige weg zou kiezen en tegen de mensen zou zeggen dat Allah dit voor hem heeft voorgeschreven, dan zouden de mensen hem voor dwaas en gek verklaren.
Exact hetzelfde geldt voor het goede en het slechte pad. Een persoon dient altijd het goede pad te bewandelen en zichzelf niet te misleiden door het slechte pad te bewandelen met als excuus dat Allah dit heeft voorbeschikt. Zo zien we degene die in staat is om levensproviand te verdienen alle wegen bewandelen om dit uiteindelijk ook te verkrijgen. Hij zal niet thuis zitten met de Voorbeschikking als excuus. Wat is dan het verschil tussen het streven naar het wereldse en het gehoorzamen van Allah? Waarom gebruikt men de Voorbeschikking als een excuus om een goede daad achterwege te laten en laat hij het vervolgens geen motief zijn om wereldse zaken achterwege te laten?
Deze zaak is overduidelijk! Het zijn echter de valse verlangens die een persoon blind en doofstom maken.
Fragment uit het boek: Min Moeshkilaat ish-Shabaab
van Sheikh Moehammad ibn Saalih al-ʿOethaymien