Ibn ul-Qayyim heeft gezegd: “De Profeet (vrede zij met hem) heeft ons opgedragen om onze toevlucht te zoeken tegen verdriet. Verdriet verzwakt immers het hart, doet de vastberadenheid van een persoon dalen en tast zijn wil aan. Om deze reden is er niets zo geliefd bij de satan als het verdriet van de gelovige. Allah, de Verheven zegt:
“Het voeren van (slechte) heimelijke gesprekken is slechts (het werk) van de satan, zodat hij (daarmee) verdriet veroorzaakt bij degenen die geloven.”
(Soerat al-Moedjaadilah:10)
Verdriet wordt gezien als één van de ziektes van het hart en vormt een belemmering voor het hart om te herleven, een weg in te slaan en zich in te spannen.
De redenen die ten grondslag liggen aan verdriet, alsook de bron en de zaken die hieruit voortvloeien kunnen daarentegen wel als prijzenswaardig gezien worden. Dit in tegenstelling tot verdriet an sich. Zo raakt een gelovige verdrietig, omdat hij tekort is geschoten in het dienen van zijn Heer of hij raakt verdrietig omdat hij ten prooi is gevallen aan het zondigen en het verkwanselen van zijn levensduur en tijd.
Dit alles duidt erop dat het geloof in het hart aanwezig is en in leven verkeert, aangezien hij zijn hart heeft beziggehouden met deze pijn die hij ervaart. Was hij namelijk in het bezit van een dood hart, dan zou hij ook niets voelen, geen verdriet of pijn. Een dode persoon heeft ook geen last van een wond.
Des te levendiger zijn hart is, des te sterker de pijn zal zijn die hij ervaart. Maar verdriet alleen levert uiteindelijk niets op. Het zal het hart alleen maar verzwakken.
(Tarieq ul-Hidjratayn, boekdeel 2, blz. 607-608)