Assalaam aleykoum wa rahmatullahi wa barakatoehoe
Het is inmiddels acht maanden geleden dat ik mijn shadaha heb gezegd, alhamdoelillah. Omringd door tientallen zusters in de Groningse moskee, direct na het jumm’ah gebed. Een jaar geleden had ik nooit kunnen geloven dat ik me zou bekeren. Ik was destijds net 21 jaar, druk met het studentenleven en met alles wat daarbij hoort. Religie was wel het laatste waar ik aan dacht.
Ik hield mij veel bezig met mijn uiterlijk en deed hier ook veel voor. Ik was elke dag wel in de sportschool te vinden en lette erg op mijn voeding. Maar hoe hard ik ook mijn best deed en hoeveel resultaat ik ook behaalde, gelukkig werd ik er niet van. In mijn sportschool waren veel mensen met verschillende afkomsten en geloven. Met name de moslims en de christenen waren goed vertegenwoordigd. Wekelijks, tussen het trainen door, discussieerden zij over hun geloof. Aangezien ik elke dag wel aan het sporten was, ving ik hier en daar wat op. Op dat moment had ik weinig met geloof, ik vond het maar beperkend en angstzaaiend. Toch mengde ik mij af en toe in een discussie.
Van het Christendom wist ik het een en ander wel, maar over de islam was mijn kennis nihil. Dit uitte zich in vooroordelen en onbegrip. Op een avond begon ik hierover na te denken. Ik vond het vervelend van mijzelf dat ik uit ontwetendheid allemaal uitspraken deed die op niets gebaseerd waren. Ik besloot de Islam een kans te geven en vroeg om wat informatieve boeken.
Al snel kwam ik erachter dat de Islam in werkelijkheid heel anders is dan ik had verwacht. Uit nieuwsgierigheid begon ik steeds wat meer te lezen. Toch moest ik aan veel dingen wennen en begreep alles niet helemaal. Ik schreef al mijn vragen op en zocht vervolgens naar antwoorden. Nog steeds had ik niet de intentie om mij te bekeren. Hoe meer antwoorden ik kreeg op mijn vragen, hoe meer ik het begreep. Ik voelde me op den duur schuldig wanneer ik iets deed wat eigenlijk verboden was. Op dat moment wist ik: ik kan niet meer terug. Althans, niet naar de ongelovige ‘ik’. Bekeren was toen voor mij nog steeds geen optie. Toch groeide het schuldgevoel, en bleef ik doorlezen.
Ik had inmiddels al contact gezocht met wat bekeerde zusters. Het warme onthaal wat zij mij gaven, deed mij erg goed. Op een avond was ik, zoals elke dag, aan het lezen over de Islam. Tijdens het lezen keek ik even op de klok. Over 12 minuten brak Maghrib aan. Opeens had een heel erg sterke drang om het gebed te doen. Die gedachte schudde mij wakker. Ik was toch helemaal geen moslim? Waarom wilde ik het dan zo graag? Na enige twijfel besloot ik om het gewoon te doen. Ik deed wudhu, trok wat wijde kleren aan, improviseerde een hoofddoek van een sjaal en pakte een schone handdoek uit de kast. Mijn enige kennis die ik had opgedaan over het gebed waren wat YouTube-filmpjes. Ik besloot wat ik wist toe te passen en deed het gebed. Tijdens het gebed, tot zo ver ik dit kon, voelde ik me opeens erg emotioneel. Ik had niet echt een bepaalde gedachte of een gevoel, maar toch voelde ik tranen over mijn wangen stromen. Toen ik klaar was stond ik versteld van mijn eigen toestand. Waarom deed het mij zoveel? Was ik toch diep van binnen moslim? Geloofde ik echt in alles? Hoe kan dat? Ik besloot even bij te komen op de bank. Na een tijdje wist ik het, ik wilde moslim worden.
Nu ik teruglees krijg ik weer een brok ik mijn keel. Niet omdat ik mijn ‘verhaal’ nou zo bijzonder vind, maar door alles wat ik de afgelopen tijd heb kunnen leren, alhamdoelillah. Ik heb zoveel lieve mensen ontmoet, die mij hebben geholpen en hebben gesteund. Mijn omgeving vindt het zacht gezegd niet leuk dat ik bekeerd ben, toch merk ik aan hen dat ze het elke dag een beetje meer accepteren en zien dat het mij echt rust geeft en gelukkig maakt. Ik ben elke dag dankbaar dat ik deze gunst van Allah heb gekregen.
Ik hoop dat mijn verhaal bij kan dragen als motivatie voor anderen en als voorbeeld kan dienen om vooroordelen uit de weg te gaan. Moge Allah subhana wa ta’ala ons leiden op het rechte pad en ons vergeven!
Ingezonden stuk